Dziś w południe Oli dała się namówić na surową pierś z indyka.
Nasza radość trwała krótko, bo po 2 godzinach zaczęło nią targać, wszystko zwróciła.
Na razie chętnie wychodzi na krótkie spacerki.
Cały dzień leży i obserwuje dom. Kiedy podchodzimy kładzie głowę na kolana i się cieszy. Ni nie chce pić ani jeść.
O 6 rano wyjeżdżamy do Wrocławia. Jesteśmy tam umówieni na 9. Mam nadzieje, że w jakiś sposób jej pomożemy.
Modlę się, żeby to nie była jej ostatnia podróż i żeby nic nie wydarzyło się podczas podawania chemii.
Trzymamy się i staramy się być silni. Obiecałam to Oluni i naszej Wetce Kasi.
Mamy najlepszego weta pod słońcem. Dr Bieżyński oraz dr Niżański są naszą podporą.
To wspaniali ludzie. Dziękujemy Im z całych sił oraz Wam wszystkim za wsparcie w tych trudnych dla nas chwilach.
mamy nadzieję, że wszystko będzie dobrze ...trzymamy kciuki 
Życzymy dużo siły i wiary. Brak mi słów, ale to prawda... wiara czyni cuda!!!!
Borys - 6 lat po chemii 
