Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Redus (*)(*)(*) Był zawsze, nigdy Was nie poznałam osobiście ale wiedziałam, że gdzieś jest taki bern, który jest, jest i jest... a teraz i On odszedł okropne uczucie. Mika bardzo współczuję lecz pocieszyć nie potrafię...

Oj Redusku, śpij spokojnie. (*) (*) (*) Piękne miał życie, a Wy razem z Nim.

REDUS [*] [*] [*]

Mika, współczuję z całego serca.

Współczuję ogromnie. Niesamowity czas był Wam dany... Redus (*)

Wiecie co....było nam smutno, gdy Redus starzał się, chorował i odszedł. Było nam smutno bezpośrednio po jego śmierci...ale teraz jest chyba jeszcze smutniej. Co pewien czas łapię się na tym, ze wyciągam rękę, by potarmosić go za ucho, gdy jade samochodem zerkam w lusterko, by sprawdzić, czy siedzi albo leży w swoim "przedziale", tzn bagazniku kombiaka. Rzeczywiście, ta pustka jest najgorsza. Nie jestem gotowa na kolejnego psa, jeszcze nie teraz, ale już wiem, że puste miejsce po ukochanym psie jest baaaaardzo puste....

Pamiętam jak mieliśmy "jedynaka" Bona, jaka odszedł, zapanowała strasznie martwa cisza.
Najgorsze były powroty do pustego domu, nikt nie wybiegł na powitanie, nikt się nie cieszył.
W ostatnich latach mamy dwupaki i choć jak odchodzi jeden tęsknota jest ogromna, trzeba zająć się psem który pozostał, pomóc mu uporać się ze stratą towarzysza, jednak mimo smutku nie jest tak przerażająco cicho.
Z własnego doświadczenia wiem że w zasadzie zawsze jest za wcześnie na nowego psa, bo on nigdy nie zastąpi tego poprzedniego, ale jest też tak, że jak się pojawi kolejny to się go pokocha. My niedawno przygarnęliśmy Karę, miała być naszym tymczasem (bo jeszcze nie byłam gotowa na kolejnego psa), ale okazało się że możemy ja pokochać, mimo że nie jest Sabinką i tak została u nas.

Ja płaczę co jakiś czas, bo tak okropnie tęsknię. A to już rok... Takich przyjaciół się nie zapomina....

Mika napisał(a):Wiecie co....było nam smutno, gdy Redus starzał się, chorował i odszedł. Było nam smutno bezpośrednio po jego śmierci...ale teraz jest chyba jeszcze smutniej. Co pewien czas łapię się na tym, ze wyciągam rękę, by potarmosić go za ucho, gdy jade samochodem zerkam w lusterko, by sprawdzić, czy siedzi albo leży w swoim "przedziale", tzn bagazniku kombiaka. Rzeczywiście, ta pustka jest najgorsza. Nie jestem gotowa na kolejnego psa, jeszcze nie teraz, ale już wiem, że puste miejsce po ukochanym psie jest baaaaardzo puste....

Rozumiem Cię doskonale ... ale następny pies którego z pewnością pokochamy nie wypełni tej pustki ...
My mieliśmy Zoyusia który wpadł w straszną depresję po śmierci Ozzika i pomimo własnego smutku musieliśmy zająć się nim , dlatego mamy Nikusia i co ...i ta pustka nadal jest .Minęło już 2,5 roku a ja nadal tęsknię i nie ma dnia żebym o Ozziku nie pomyślała .Kocham bardzo obydwa moje psy ale jest w serduchu takie puste miejsce w którym "mieszka" Ozzik .

To jak puzzle - jednego, dwa ... brakuje i nigdy inny nie zajmie jego miejsca, choć układanka się rozrasta o nowe psie ogony.