Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Na spacerze Misiek musi obskakac każdego przechodnia czasem aż nie potrafię go utrzymac a niektórzy ludzie mają pretensje, że ubrudził im spodnie bądź nie lubią/boją się psów. Każdego musi obwąchac i z każdym się "przywitac". Nie umiem też nauczyc go chodzenia przy nodze. Bardzo mocno ciągnie i wyrywa się. Musi poleciec do każdego psa. Dostał raz nauczkę bo go taki mały "szczur" :P ugryzł. Jakiś czas temu próbowałam z ciasteczkami. Efekty były zadowalające, ale tylko do krótkiego czasu. Nie mam tyle siły, by zapanowac nad 7 miesięcznym 28-kilowym psem. Zastanawialiśmy się wszyscy, czy dobra byłaby kolczatka. Ale o to zapytamy się niebawem naszego weterynarza. Myślałam nad szkoleniem, ale najbliższe jest jakieś 10 km od nas;/ Jeśli chodzi o miejsce zamieszkania, mieszkamy na razie na łagodnym osiedlu (jest dużo zieleni a niedaleko pola) w bloku wielkości 5 pięter, ale my mieszkamy na drugim. Niebawem przeprowadzimy się do domu z ogrodem. Jestem ciekawa, jak będzie się czuł po zmianie miejsca zamieszkania. Może łatwiej mi będzie go nauczyc zasad na spacerze?

Ja proponuję szkolenie 10 km. to niedaleko, my jeżdziliśmy niecałe 100 km
Jeśli nie grupowe, możnaby poprosić by szkoleniowiec przyjeżdzał do was

Szkolenie - to pies powinien iść tam gdzie Ty chcesz, ponieważ jest od Ciebie silniejszy musi być posłuszny.
To duże psy i nie można pozwalać na to aby obwąchiwały czy obskakiwały przechodniów. Nie każdy ma ochotę na to aby 50 kg całowało go w nos i wycierało ubłocone łapy w kurtkę. A jak sie trafi małe dziecko - niechcący może mu zrobić krzywdę.
Szkolenie im szybciej tym lepiej. Kolczatka nic nie da. Jak będzie chciał to w kolczatce czy bez i tak tam pójdzie - to on Cię pociągnie. Musisz go nauczyć że warto się słuchać -smaczki i przekupstwo. Na berneńczyki to działa rewelacyjnie.

po pierwsze szkolenie, a poza tym na spacerki w zatłoczonych miejscach proponuje kantar, łatwiej wtedy zapanować nad psem, jest o tyle dobry ze o ile na efekty szkolenia trzeba poczekać to tu będziesz go mogła opanować od zaraz

Trzeba szkolić .Konsekwencja najważniejsza.Musisz próbować skupiać jego uwagę na sobie,Początkowo w sytuacjach kiedy pies nie ma dużo bodżców a póżniej stopniowo wtedy kiedy ma wokół siebie dużo bardziej interesujące rzeczy i zapachy niż Twoja osoba .Najlepsza metoda na smakołyk

Jeśli nie radzisz sobie z samodzielnym szkoleniem psa to koniecznie zapisz się z psiakiem na szkolenie! całkiem blisko masz fajną szkołę http://www.wesolalapka.pl/ - pewnie że kawałek trzeba podjechać ale psia szkoła to nie podstawówka, rzadko kto ma ją pod nosem . To nie przelewki - berneńczyk to duży pies i jeśli nie nauczysz się nad nim panować to Wasze wspólne życie pewnie nie będzie usłane różami...

mozesz też poczytać co z tym fantem zrobić na forum szkolących pozytywnie.Zresztą należące do prowadzącego szkołę wesoła łapka

szkolenie, szkolenie i jeszcze raz szkolenie. Tam nauczysz i siebie i psa wielu przydatnych i ważnych rzeczy a przy okazji jest tez socjalizacja wśród ludzi i psów pod okiem doświadczonego instruktora. 10 km to niemal pod nosem, my jeździliśmy dalej. Właśnie skończyliśmy PT i po tym mamy zupełnie innego psa a i wszyscy domownicy zostali wyedukowani odpowiednio. Polubiliśmy tak te zajęcia, że już zaczynamy sie zastanawiać co będzie w następny weekend, kiedy Boston będzie się domagał wyjazdu na ośrodek

Eśka też ciągnęła koszmarnie i usiłowała witać się z wszystkimi przechodniami oraz biec na spotkanie wszystkim psom. Popracowałam z nią sama i teraz chodzi obok mnie, przechodniów obwąchuje z daleka, a na widok przechodzących w pobliży psów siada i obserwuje a potem idziemy dalej. Od początku chodzi w szelkach, nigdy nie miała obroży na szyi. Ale może "uciec" za sarnami, lisami, kotem i psem, nawet za samochodem - gdy jest puszczona luzem gdzieś w lasku lub na łące. Dzis rano, na spacerze poszła na bagienko napić się wody, a po drugiej stronie bajorka akurat sarenki piły... Eska natychmiast straciła wzrok i słuch. Nochal do ziemi i w bagniste łąki za sarnami. A ja oczywiście za nią z dzikim wrzaskiem bo pół kilometra dalej droga i samochody. Darłam się tak jak nigdy dotąd, a Eśka doskonale mnie widziała i jeszcze lepiej zignorowała. No myślałam, że się rozstrzelam. Łąka podmokła, miejscami wpadałam w błoto i wodę po kolana, dogonić jej w żaden sposób nie mogłam, po drugiej stronie drogi tez las, nie wiedziałam gdzie sarny pobiegły, a cala łąka porośnięta trzcinami wyższymi ode mnie. Za cholerę nic nie było widać. Eska kluczyła za tropem, więc kilka razy już ja prawie miałam. Ale wymykała się i gnała dalej. Olała mnie totalnie. Wróciła jak straciła zainteresowanie sarnami. Po raz pierwszy miałam ochotę spuścić jej porządne lanie. Ale poza rozładowaniem moich negatywnych emocji nic by to nie dało a jeszcze zaszkodziło. Musiałam się zmobilizować, żeby "okazać radość i zadowolenie" z jej powrotu. Pozostałe 50 minut spaceru już na smyczy i przy nodze i żadnego ciągania przy krzakach. Eska chyba wyczuła, ze jestem na nią wściekła bo szła tak grzeczniutko i równiutko jak jeszcze nigdy jej się nie zdarzyło. W domu obydwie musiałyśmy się wykąpać, ale to już był pikuś w porównaniu ze stresem na łące...

Oj ja tak sie wydzierałem, jak Boston 2 tygodnie temu pognał za stadkiem dzików. W zasadzie to pasowałoby do wątku z Ewą D. Bo wydaje mi się, że zareagował tak uznając, że dziki nas atakują. Szliśmy leśną ścieżką, taka spacerową, dużo ludzi tam bywa, a nagle kilka metrów przed nami wylazły dziki. Boston natychmiast skoczył do nich, ja w krzyk i jedyne co przychodziło do głowy to wiać, ale pas przecież nie zostawię. Boston pogonił je jakieś 200m i wrócił cały szczęśliwy. Do dziś pojąć nie mogę tego, że dziki nie odpowiedziały atakiem, tylko uciekły do lasy, każdy z nich był o jakieś 100kg większy od psa.... Dalej spacer na smyczy, choć to niby piknikowe miejsce i hałas i ruch, a jednak zwierzyna się nie boi.

Szkolenie jest bardzo ważne. Ono służy głównie człowiekowi,
żeby nauczył się jak sobie radzić z psem w różnych sytuacjach. Naprawdę warto dojechać te 10 km.
Ja jeździłam 20 km, marzłam całą zimę i nie żałuję.
Szkolenie pomogło mi nie tylko w egzekwowaniu pewnych rzeczy od psa ale też od dzieci
Generalnie uczy właściciela konsekwencji, a ona jest najważniejsza w wychowywaniu psów i dzieci.

asia78 napisał(a):Szkolenie pomogło mi nie tylko w egzekwowaniu pewnych rzeczy od psa ale też od dzieci
Generalnie uczy właściciela konsekwencji, a ona jest najważniejsza w wychowywaniu psów i dzieci.

Dzieci też chodziły przy nodze na szkoleniu w kółeczku? A jak reszta komend ?

Z Bostonem też dojeżdżaliśmy jakieś 20km na kurs PT w środku zimy, opłacało się, choć są chwile kiedy zrobi po swojemu mimo codziennych treningów dla przypomnienia.

Podłącze się pod wątek
Mam od niedawna taki mały problem. Beri widząc z daleka jakiegokolwiek psa głuchnie i ślepnie... no i ciągnie w kierunku delikwenta
Nie pomagają ani komendy ani smaczki
Do tej pory był luz, chodził przy nodze na luźnej smyczy i bez smyczy, nie zwracał uwagi na nic poza mną i smaczkami...
Czym wytłumaczyć tą nagłą ciekawość świata i innych psiaków
Nie mam pomysłu, a przecież nie będę go szarpał

Lamia też tak robiła przez dłuższy czas . Chodziła na lince i przy kazdej próbie pogonienia za psem bylo szarpnięcie i komenda wróć, albo do mnie i w nagrodę smaczek. Trochę to trwało zanim zrozumiała, że nie zaczepia się nieznajomych psów.

mam dokładnie to samo, z tą różnicą, że jeśli to suczka, to głuchnie i ślepnie znacznie bardziej, tzn totalnie , a jeśli to pies, to zabawą się to nie kończy, jeśli delikwent nie pokazuje z daleka uległości zawsze będzie próba sił. Czy to wiek taki, czy jak???? Bandzior z niego się zrobił.