Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Witam wszystkich,jestem nowa ,mam berneńczyka Bertę 5 m-cy i strasznie boi się ludzi,jak ktoś przyjdzie do mnie chowa się po krzakach,a na spacerze każdy człowiek to wróg,mam ją od 8 tyg życia,nigdy nie była skarcona,nawet nie uniósł nikt na nią głosu.Nie wiem co robić,chcę iść z nią na wystawę.

Koniecznie intebsywnie socjalizuj, zabieraj w różne miejsca pene ludzi izwierząt tj bazary, dworce, ulice, do sklepu. Koniecznie na smyczy, by Ci nie uciekła. Zachowyj się nornalnie, nie pocieszaj suni, ale zamgadzaj słowem, smaczkami, gdy tylko nie okaże przerażenia. Zapraszaj znajomych, by ją dotykali, głaskali. Dobrze pójść do psiego przedszkola. Tam będzie dużo psów i ludzi pod okiem specjalistow behawiorystów.Nie zwlekaj, im szybciej zaczniesz, tym lepiej.

5 m-cy to dosc trudny wiek dla szczeniaka
proponuje PRZEKUPSTWO . Jak ktos przyjdzie do was niech karmi mala smaczkami, a nawet caly posilek niech jej poda z reki obca osoba. To samo na spacerach niech ja czestuja smaczkami obcy -i tylko czestuja bez glaskania.
Jak sunia zalapie ze ludzienki sa fajne i oplaca sie z nimi kontakt powinno byc lepiej ........ po jakims czasie niech dojdzie do smaczkow glaskanie. Nic na sile.Trzeba czasu i cierpliwosci.Najlepiej jak najczesciej zabierac ja ze soba w rozne miejsca tylko na niezbyt dlugo. POWODZENIA

Nic na siłę. Tylko przekupstwem a więc smaczkami, jak ucieka w krzaki to nie wyciągaj jej siłą a próbuj właśnie przekupstwa, niech znajomi którzy przychodzą przyjmą pozycję kucając przed nią i wówczas niech podają jej smaczka, nie próbując przy tym głaskania. Potrzebujecie obie czasu i cierpliwości, broń boże żadnych krzyków i podnoszenia na nią głosu. Sama przez coś takiego przeszłm, może nie aż tak jak piszesz , robilam wszystko by oszczędzić jej stresu a teraz mając 22 m-ce jest wszystko ok.

ja wiem napewno że berneńczyki tak jak DolceVita pisze, reagują bardzo na poycje kucaną bądź jak sie schylasz i szczególnei gdy rozwierzasz ręce w przywitalnym gescie a jak do tego jeszcze się usmiechniesz i powiesz ciepłym głoszem"chodź tutaj do mnie" no to chyba rzadko który pies nei zareaguje bedzie dobrze!

Chyba że szczonki od małego były źle socjalizowane...
ige masz ze sprawdzonej hodowli Bertę ?
Kiara była bojaźliwa, z czasem trochę jej trochę przeszło ale do końca swoich dni do obcych była nieufna.

Ja troszkę odbiegnę od tematu ze swoim pytaniem, ale nie wiedziałam gdzie to napisać. Tori kiedy przyjechała do domu bardzo zaskoczyła nas tym, że wcale nie piszczała. Dom(dokładniej parter) i ogród uznała za swoje nowe miejsce i dobrze się tam czuje. Ale problem pojawił się z każdym nowym miejscem do poznania. Mieszkamy w bliźniaku, a mała ma od przyszłego tyg. parę godzin dziennie zostawać z babcią, która mieszka w drugiej połowie domu. Ale Tori wpada w straszną rozpacz jak tylko się ją tam zanosi. To samo jest z nowymi pomieszczeniami w naszym domu. Mimo i ja i moja mama cały czas z nią jesteśmy to mała drapie w drzwi i piszczy. Dostaje smaczki i nawet posiłki, ale to pomaga tylko na chwilę. Najlepszą metodą jaką na razie odkryłyśmy jest podanie jej w nowym miejscu albo kości, albo takiego suchego smakołyka, który starcza jej na długo. Wtedy zajmuje się obgryzaniem smaczka i nie zwraca uwagi co się dzieje dookoła. O tyle nas to dziwi, że w stosunku do ludzi i nowych "sprzętów" Tori jest nadzwyczaj odważna, a przerażają ją tylko miejsca.
W związku z tym zastanawiam się, czy powoli ją po prostu przekonywać, dawać smakołyki i przetrzymać to lamentowanie? Czy może przejdzie to wraz z wiekiem? Czy znacie jakieś inne metody, na przekonywanie szczeniaka do nowych miejsc?