Kilka lat temu mieliśmy podobnie z Pirusem - dalmatyńczykiem. Z pewnych względów spędził większość życia na dworze, ale przez kilka ostatnich lat każdej zimy zabieraliśmy go do domu. Którego dnia pojawił sie problem z tylnymi lapami, który narastał z dnia na dzień, pies zaczął się przewracać. Ponieważ swoje lata miał, wet zaproponował encortolon - steryd. Wiadomo, sterydy cieszą się złą sława, ale wtedy innej opcji do wyboru nie było, no chyba, że pozwolić psu cierpieć... zaskoczona byłam jak po pierwszej dawce Pirus zerwał się do biegu i wskoczył na kanapę, a dzień wcześniej trzeba go było podnosić, podtrzymywać. Ponieważ bardzo dobrze zareagował to w konsultacji z wetem zmniejszyłam dawkę do minimum i tak Pirus przetrwał rok na własnych nogach i na encortolonie. Potem zaczęło się pogarszać, więc zwiększaliśmy dawkę. Po kilku miesiącach tylne łapy odmówiły posłuszeństwa. Nie dało rady wyprowadzać go na dwór bo była mroźna zima i zwyczajnie by sobie doopcie przeziębił. Więc robił pod siebie w domu. Fiołkami nie pachniało, ale i dało się przezyć. Miałam przygotowane dwa materace obleczone w wodoszczelne pokrowce, na to kocyki, a Pirusowi z mojego podkoszulka i gatek uszyłam body, żeby mu pampersa trzymało. Nie wiedziałam wtedy, że sa pampersy dla dorosłych więc kupilam takie największe dla dzieci pozszywałam po dwa razem i akurat na psa pasowały (Pirus był duzy jak na dalmatyńczyka). Dodatkowo pod doopcie podkladałam stare poszewki na poduszki z gruba ceratą w środku, żeby kocyk choć na dobe starczył. Po kilku dniach ustalił się harmonogram "załatwiań" i temat był opanowany. Jedzenie, siusiu, kooopka, mycie psa, zmiana pampersa, przeniesienie na suchy czysty materac, , powłoczki z z brudnego do prania, przykrycie psa kocem by wywietrzyć pokój i do następnego razu. Jak w nocy nasiurał to dawał znać, że ma dyskomfort. Przebierałam, zmieniałam podklad i spokój do rana. Jak z niemowlakiem. Wet powiedział, że pies do szczęścia potrzebuje normalnie jeść, załatwiać się i poruszać. Pirus był prawie szczęśliwy - bo mu jednego elementu brakowało, ruchu. Miałam jeden moment wahania, kiedy załatwił się na czarno i wygladało to jak po jakimś wewnętrznym krwotoku. Wystraszyłam się, że coś w środku nie tak, że może boli... Ale staruszek był radosny jak prosię w deszcz, zajadał z apetytem, kooopkał i siurał regularnie. A jak Eska dostała pierwszej cieczki to zasuwał po mieszkaniu jak foka - przednimi łapami przebierał a tylne ciągał za sobą. Obserwowałam go bacznie, wypatrując symptomów cierpienia. Ale wyglądał na szczęśliwego - bo cały czas był z nami, głaskany i przytulany na okrągło. Któregos poranka dostał swoje ulubione grzanki, na deser porcja głasków i przytulania, pojechalismy do pracy i o 11,00 zadzwoniła synowa, że Pirus chyba odszedł, bo lezy i się nie rusza.
Sam zdecydował kiedy.
).
dla forumowych seniorów z siwiejącymi fasolkami 
Chciałabym aby był z nami jak najdłużej i nie wiem jak moge mu pomóc... Bobi od pewnego czasu w nocy potrafi bez widocznego powodu głośno zaskomleć. Boje się że to jakaś choroba, boje się, że to rak 
mój też, i do tego przebiera łapami 
, moze troche wiecej śpi i ostatnio lubi się od czasu do czasu odizolować na kilka godzin w ustronnym miejscu, apetycik dopisuje 
- jeczy, warczy, szczeka, płacze 
oraz macha ogonem .
Sunia jest przedstawicielką małej rasy.Waży 4,2 kg 
